Omdat het officiële Leidse gemeentelijke krantenkaterntje berichtte dat er in ons o, zo gekoesterde beschermde stadsgezichtwijkje een omgevingsvergunning was afgegeven voor zonnepanelen aan de achterzijde van een woning, ben ik er toch eens achteraan gegaan. De wethouder beweert namelijk bij hoog en laag dat zonnepanelen op achterdakvlakken van woningen vergunningsvrij zijn, maar de ambtenaren van de omgevingsvergunning-verlening denken daar héél anders over. “Vergunning verplicht, meneertje!”. Misschien zien de vergunningsverleners en consorten hun broodwinning in gevaar komen. Aan de andere kant staan er ambtenaren pal voor de wethouder: “nee hoor, geen vergunning nodig, ga uw gang, maar maak het niet te bont!”. Oorlog dus op het stadhuis, uitgevochten met ‘welles’ en ‘nietes’ tegen de argeloze burger die zo graag een zonnepaneeltje op zijn openluchtmuseumwoninkje wil. Burger in opperste verwarring.
We hebben hetzelfde gedoe afgelopen week ook in een andere gedaante gezien. Er is een club die elk weekend allerlei rotzooi uit de Leidse grachten vist. Dat is hard nodig, want Leidenaars zijn notoire viezerikken. De clubmensen dachten in hun onschuld dat hun kano’s doordeweeks in een grachtje mochten liggen. “Nee hoor”, riep een handhavingsambtenaar. “Vergunning aanvragen, dames en heren”, gevolgd door “en die krijg je lekker niet!”. Toen er prompt scherpe kritiek werd geleverd in de gemeenteraad haalde Handhaving schielijk bakzeil. Oorlog dus, in het Leidse gemeentelijke gebeuren. De hamvraag: wie is ècht de baas hier?
Algemeen Dagblad: Ophef over verbieden van kano’s waarmee plastic afval wordt verzameld in Leiden
Leiden Sleutelstad: Kanovloot Plastic Spotters mag blijven