Vandaag was het zover. Na lang aarzelen had ik besloten mijn woning aan te melden bij de Nationale Duurzame Huizenroute 2019. De zaak is dat ik al vanaf 1980 bezig ben met verduurzamen. In een aantal zaken ben ik al al aan de tweede duurzaamheidsslag bezig. Er hangen stokoude en splinternieuwe omvormers aan mijn zonnepanelen, dat oogt rommelig. Niet echt sexy opwindend duurzaam. De woning ziet er niet revolutionair uit, integendeel, het is een ruiime, comfortabele, oerdegelijke jaren-30 woning in een beschermd stadsgezicht. Niks duurzaams te zien behalve de oude, van de straat af zichtbare zonnepanelen waar gemeenteambtenaren steeds over zeuren. Maar intussen wel warmtepomp-voorbereid. Maar goed, het was interessant om aan bezoekers te vertellen dat je een lange adem moet hebben om te verduurzamen, en dat het goed uitkomt om met name bij groot onderhoud een extra duurzaamheidsslag te maken. Voorbeelden: vernieuwen van zink op de oude dakkapel combineren met grondig isoleren van de hele dakkapel, en vervanging va de vloer in de woonkamer combineren met extra vloerisolatie en vloerverwarming. En de extra uitgaven zien terugkomen in sterk verbeterd comfort samen met een lagere energierekening. Met de ’terugverdiensten’ kon de volgende slag gemaakt worden. En zo voort. Die strategie heeft mij in ieder geval al die jaren goed geholpen. En zo nu en dan een thermoscan maken stimuleert ook om verbeteringen aan te brengen.
Volgende week zaterdag 9 november is er nog een gelegenheid om op bezoek te gaan bij een woning in de Nationale Duurzame Huizenroute 2019